Minke Douwesz

Opzij:

"Korte titels, lange verhalen. Dat is het keurmerk van Minke Douwesz (...) Na ongeveer honderd bladzijden verandert deze breed uitgesponnen relatieroman gaandeweg in een psychologische thriller (...) Het is een knappe prestatie deze ontluisterende scheidingsgeschiedenis honderden bladzijden lang spannend te houden (...) Weg is geen volmaakte roman, maar door zijn hoge inzet meeslepend genoeg om met ingehouden adem te blijven volgen."    

Het Parool

: "Twee voormalig geliefden, vrouwen in dit geval, raken verstrikt in een huiselijke oorlog. (...) Dat zenuwslopende proces wordt in het boek op Voskuiliaanse wijze vastgelegd (...) Dit is een boek dat je niet snel weglegt.(...) Weg is een meeslepende en boeiende psychologische roman, die zo dicht op de huid is geschreven dat je na lezing als een wrak achterblijft".

De Volkskrant

: "We lezen over twee humeurige plattelandspotten die zich aan elkaar ergeren (...) Het is niet pijnlijk, niet grappig, niet angstaanjagend, niet confronterend, het is uitsluitend een optelsom van middelmatige gebeurtenissen in een grauwe relatie gesteld in een taal die fatsoen en degelijkheid uitstraalt."

Trouw:

"Het is razend knap hoe deze schrijfster Ediths wisselende stemmingen en impulsen weet te vangen. Je vertoeft in Ediths hoofd zoals je in je eigen hoofd vertoeft. Je zwenkt als vanzelfsprekend mee met haar gepieker zonder dat het saai of claustrofobisch wordt. In deze fascinerende scheidingsroman wordt bovendien op hoog niveau geruzied (...) Douwesz drukt de vinger op weerzin en walging, zelfbedrog en zelfmedelijden, op verstikkende symbiose en verlammende afhankelijkheid."    

Hp De Tijd:

"Er bestaan boeken die je met spijt dichtslaat omdat je van de personages bent gaan houden, als goede vrienden die in je leven zijn gekomen, met wie je een tijdje lief en leed hebt gedeeld, maar van wie je, als het boek uit is, nooit meer iets zult horen (...) Douwesz hanteert een realistische stijl die Voskuiliaans aandoet. Mooischrijverij is er niet bij. Het taalgebruik is - vreemd om te zeggen bij zo'n hoeveelheid tekst - efficient, kil haast, maar dan weer heel precies en in zekere zin hypnotiserend. Dat laatste verklaart des lezers spijt als na bladzijde 575 het boek uit is. Gaandeweg is hij in een cadans geraakt: nu is de betovering verbroken." 

NRC Handelsblad

: "Ongeveer gelijktijdig met de publicatie van Weg, de tweede roman van Minke Douwesz, over een desastreuze lesbische liefdesrelatie, kwam uit een academisch onderzoek naar voren dat lesbische vrouwen in Nederland ongelukkiger zijn dan heteroseksuele (...) Weg is in menig opzicht schatplichtig aan het door Voskuil toegepaste procede, waarbij voortdurende herhalingen van banale details een zowel komisch als beklemmend effect sorteren (...) Voskuils cyclus is wel een soap voor intellectuelen genoemd en die kwalificatie is ook op de structuur en vertelwijze van Douwesz' romans van toepassing (...) Qua zeggingskracht en sfeertekeningen doet Douwesz niet voor Voskuil onder, wat een groot compliment mag heten. Het enige dat vergelijkenderwijs in deze sappige en ontluisterende zedenschets ontbreekt, is Voskuils humor. Daar staan dan weer wel vitaliteit tegenover, alsmede een onwrikbaar geloof in kennis, schoonheid en de mogelijkheid van onbaatzuchtige liefde."   

Financieel Dagblad: "

Douwesz is een aartsobservator die met grote precisie en empathie in eenvoudige taal alles wat ze ziet interessant kan maken. Liefdevol, integer en vol mededogen kijkt ze naar haar ontspannen hoofdpersoon, die nuchter en beheerst is doordat ze op haar werk constant beslist over leven en dood. Iedere gedachte, iedere gebeurtenis krijgt gedetailleerd een plek, waardoor het is alsof je in het leven zelf stapt. Dat leven zit vol morele vragen, interessante stellingen en intellectuele uitdagingen (...) Weg is zonder meer de beste roman die ik in tijden las."  

Vrij Nederland:

"Zes jaar na haar niet onopgemerkt gebleven debuut Strikt verscheen onlangs Minke Douwesz' tweede roman, Weg. Veel elementen uit Strikt hebben ook in dit lijvige boek een plaats gekregen. De hoofdrollen worden weer vervuld door twee vrouwen die worstelen met hun liefdesleven: Edith en Norma zien hun relatie na zeven jaar ontsporen. Niet verwonderlijk als je bedenkt hoezeer de twee qua karakter verschillen. (...) Douwesz hoeft in het boek weinig momenten van directe confrontatie in te lassen om de vijandige sfeer tussen de twee op te roepen en vast te houden. De frictie levert al knetters en vonken op, juist door alles wat er niet gezegd wordt. De vergelijking met Voskuil c.s. was destijds en is nu nog niet onbegrijpelijk, maar wellicht wat te makkelijk. Weg kent een psychologische laag die in bijvoorbeeld Het bureau veel uitgesprokener is en dus minder aan de verbeelding overlaat.'  

De Groene Amsterdammer

: "Tjokvol als Weg zit met triviale details (...) is dit ook een roman die speelt met verwachtingen en aannames van wat een roman precies is. (...) Ik stond ermee op en ging ermee naar bed (..) De makkelijkste verklaring hiervoor is dat een roman als deze zich laat lezen als een soap. Een hyperrealistische uitvergroting van het menselijk drama (...) Tegelijkertijd zou zo'n psychologische benadering een grove onderschatting zijn van de literaire techtniek die Douwesz inzet om haar lezers geboeid te houden, en medeplichtig te maken aan karaktermoord. Norma (..) wordt alras steeds onaantrekkerlijker, hysterischer en gevaarlijker. Misschien is dat nog wel het meest fascinerend aan Weg: de suggestie van volledigheid en waarheid, die je bijna doet vergeten dat alles je wordt ingefluisterd met de afwisselend wanhopige, geestige, nuchtere en cynische stem van protagoniste Edith".